पुस्तक अंश : लेख्नकै लागि परिवारको हत्या गरेँ…

~रमेश पौडेल~cover-216x300

‘जागिर छाड्नुको कारण ?’ म फिलोससको मुखमा हेर्दै सोध्छु ।

‘जागिर खाँदै लेख्न सकिँदैन र ?’ अचम्म मान्दै सोध्छु म ।‘लेखन,’ ऊ नजिकै रहेको डायरीतिर हेर्दै भन्छ- ‘लेख्नकै लागि मैले जागिर छाडेको हुँ ।’

‘अरूले सक्छन् होला …,’ अलि अलि हाँस्दै भन्छ ऊ- ‘तर मैले चाहिँ सकिनँ ।’

‘तिमी विवाहित हौ ?’ प्रसङ्ग बदल्दै सोध्छु म ।

‘हुँ,’ यति मात्र भन्छ ऊ ।

‘विवाहबारे केही भन्छौ कि ?’ प्रसङ्ग कोट्याउँछु म ।

‘मैले पाँच वर्षअघि विवाह गरेँ,’ ऊ माथितिर हेर्दै भन्छ- ‘विवाह गरेको दुई वर्षपछि छोरो जन्मियो । त्यसको तिन वर्षपछि अर्थात् गत साल पत्नी र छोरो दुबै मरे ।’

कुरा सुनेर लेख्न छाडी ऊतिर हेर्छु म । तर उसको अनुहारमा दुःखको कुनै भाव देख्दिनँ । सायद उसले त्यो शोक पचाइ सक्यो । ऊ बिस्तारै गुनगुन गर्छ । सायद मन्त्र जप्छ ।

‘कसरी मरे ?’ कारण जान्न चाहन्छु म ।

‘उनीहरू मरेका होइनन्,’ ऊ मेरो मुखमा टुलुटुलु हेर्दै भन्छ- ‘मारिएका हुन् ।’

‘के रे ?’ विस्मित हुँदै सोध्छु म- ‘कसरी मारिए उनीहरू ?’

म उसको मुखमा एकोहोरो हेरि रहन्छु ।

बाहिर एक जना प्रहरी देखिन्छ । ऊ एक छिनसम्म हामीलाई आँखा फुकालेर हेरि रहन्छ । हामी पनि चुपचाप उसलाई हेरि रहन्छौँ ।

‘छिटो गफ सक्नोस् । कैदीसँग धेरै समय गफ गर्न पाइँदैन’ भन्दै प्रहरी जान्छ ।

हामी मुखामुख गर्छौँ ।

‘विष खुवाएर,’ केही बेरपछि फिलोस भन्छ- ‘कसैले विष मिसाएको जुस खुवाएर मार्‍यो उनीहरूलाई ।’

उसको कुरा सुनेर मेरो मन चस्स घोच्छ ।

‘कसले ?’ म पीडा मिश्रति आवाजमा सोध्छु- ‘कसले किन मार्‍यो उनीहरूलाई ?’

‘मैले,’ भन्छ ऊ ।

म लेख्न छाडेर उसको मुखमा हेर्छु । त्यहाँ जिस्किएको वा त्यसै भनि दिएको जस्तो कुनै भाव छैन । अर्थात् ऊ गम्भीर छ । कुनै प्रश्न सोध्न नसकेर अवाक् बनि रहन्छु म ।

ऊ फेरि भन्छ- ‘हो मित्र Û मैले नै मेरा श्रीमती र छोरालाई विष मिसाएको जुस खुवाएर मारेको हुँ ।’

‘किन नि ?’ हैरानी र आश्चर्य हुन्छ मेरो स्वरमा ।

‘लेखन,’ ऊ पुनः डायरीतिर हेर्दै भन्छ- ‘लेख्नकै लागि मैले मेरा पत्नी र छोरालाई मारेँ ।’

उसका कुरा सुनेर डायरी र कलम थन्क्याउँछु म । किनभने अबका कुरा लेख्नभन्दा पनि सुन्न ध्यान दिनु पर्ने ठान्छु ।

अहिले सुन्छु अनि घरमा गएर टिपोट गर्छु भन्ने मनसायले सोध्छु म- ‘तिमी आपmना कुरा अलि विस्तारमा बताउँछौ कि फिलोस ?’

‘सुन लेखक Û’ ऊ पलेँटी मारेर लामो सास फेर्दै भन्छ- ‘म एउटा सामान्य मानिस थिएँ । पत्नी, छोरो, जागिर- यति नै मेरो संसार थियो । जागिरको पैसा सधैँ अपुग हुन्थ्यो- व्यवहार चलाउनका लागि । तर पनि अलि अलि गर्दै बचत गर्ने, भविष्यमा घडेरी किन्ने, त्यसमा आपmनो डिजाइन अनुसारको घर बनाउने, छोरालाई राम्रो शिक्षा दिने जस्ता सपना देखि रहन्थ्यौँ हामी ।’

ऊ कुरा रोकेर नजिकैको बोतलबाट पानी पिउँछ र बोतल मलाई देखाउँछ । म पनि त्यसबाट पानी पिउँछु ।

त्यसपछि ऊ भन्न थाल्छ- ‘दुई महिनाअघि मेरो जीवनले ठुलो मोड लियो । कसैले मलाई उपन्यास लेख्ने जिम्मेवारी सुम्पेर गयो । त्यो काम कठिन भए पनि मैले गर्नै पथ्र्यो ।’

‘कसले ?’ अचम्म मान्दै सोध्छु म ।

‘सर्वोच्च मानव समाजका तर्फबाट विज्ञाले,’ ऊ भन्छ ।

‘कहाँ छ सर्वोच्च मानव समाज ?’ म छक्क पर्दै सोध्छु ।

‘प्रशान्त महासागरको बिचमा, अन्तरराष्ट्रिय तिथि रेखा र भूमध्य रेखा जोडिएको ठाउँमा,’ ऊ भन्छ ।

‘वाहियात कुरा नगर फिलोस,’ म आपत्ति जनाउँदै भन्छु- ‘त्यस ठाउँमा कुनै बस्ती छैन ।’

‘म आफैँ त्यो समाज घुमेर आएको हुँ । अतः त्यहाँ सर्वोच्च मानव समाज छ,’ ऊ मलाई विश्वास दिलाउन खोज्छ ।

‘नचाहिने कुरा नगर फिलोस Û तिमीले देखेको कुरा वैज्ञानिकहरूले कसरी देखेनन् ? तिमीलाई थाहा भएको कुरा हामीलाई कसरी थाहा भएन ?’

‘यस विषयमा विवाद नगरौँ लेखक Û तिमी मेरो अन्तर्वार्ता लिन लिन आएको हुनाले यथार्थ बोल्नु मेरो कर्तव्य हो । पत्याउनु नपत्याउनु तिम्रो स्वतन्त्रता हो ।’

फिलोस पक्का पागल भएको ठहर गर्छु म । एकातिर ऊ उपन्यास लेख्नका लागि जागिर छाडेको तथा पत्नी र छोराको हत्या गरेको कुरा गर्छ भने अर्कातिर हुँदै नभएको सर्वोच्च मानव समाजका मानिसले उपन्यास लेख्न लगाएको कुरा सुनाउँछ । अतः पागलसँग विवाद गर्नुभन्दा चुपचाप उसका कुरा सुन्ने निर्णयमा पुग्छु म ।

‘तिमी आपmना कुरा भन्दै जाऊ,’ म आग्रह गर्छु ।

‘यसअघि उपन्यास लेख्ने मेरो कुनै रहर थिएन । सर्वोच्च मानव समाजका तर्फबाट विज्ञाले लेख्न लगाएपछि कलम चलाउन बाध्य भएँ । सुरुमा त म कसरी लेख्ने भनेर सारै अप्ठ्यारामा परेँ । खाँदा, हिँड्दा, बस्दा, पढाउँदा गफ गर्दा लगायत सुत्दा बाहेक जे गर्दा पनि कसरी उपन्यास लेख्ने भन्नेबारे सोच्न थालेँ । सोचेका कतिपय कुराहरू टिपोट गर्न थालेँ ।

सुरुतिर बोझ लागे पनि बिस्तारै मलाई लेखनमा रस भिज्दै गयो । केही पछि त म लेखनको व्यसनी नै भएँ ।

मेरो जीवनको यो ऐतिहासिक क्षण थियो । लक्ष्य विहीन भएर भौँतारिइ रहेको मैले सही लक्ष्य भेट्टाएको थिएँ । उपलब्धि विहीन कार्य गरि रहेको मैले उपलब्धि मूलक कार्य थालेको थिएँ । त्यसैले म खुसी थिएँ, उत्साही थिएँ ।

म निरन्तर लेखनमा जुट्न थालेँ । परन्तु लेख्ने समय अपुग भयो मलाई । त्यति खेर म एकदमै धेरै सोच्थेँ । सानो बाधाले पनि मेरो सोचाइको लहर टुट्न सक्थ्यो । त्यसैले सामाजिक सम्पर्कबाट टाढा रहन चाहन्थेँ म । फलतः मैले मोबाइल स्विच अफ गरेँ ।

हरेक दिन विद्यालय धाउनु पर्दा लेखनमा बाधा भयो । उपन्यासभन्दा ठुलो कुरा अरू केही थिएन मेरा लागि । अतः मैले जागिर छाडि दिएँ । बाँच्नका लागि जागिर खानै पर्छ भन्ने सोचाइ रहेन मेरो ।

एकाग्र भएर लेखि रहेका बेला छोरो हल्ला गरि दिन्थ्यो, डिस्टर्ब हुन्थ्यो मलाई । पत्नी केही भन्थिन्, डिस्टर्ब हुन्थ्यो मलाई । अतः छोरो सहित केही समय माइत जानका लागि पत्नीलाई आग्रह गरेँ मैले ।

मैले जति नै आग्रह गरे पनि उनी मानिनन् । बिस्तारै हामीबिच झगडा हुन थाल्यो । उपन्यास लेखनमा पत्नी र छोराले पूरै डिस्टर्ब गरेको अनुभव हुन्थ्यो मलाई । अन्ततः मैले दुईमध्ये एक रोज्नु पर्ने अवस्था देखेँ- या त परिवार या त उपन्यास । सहर्ष छानेँ मैले- उपन्यास ।

उपन्यास पूरा गर्नका लागि मलाई एकान्त चाहिएको थियो । त्यो एकान्त जस्तो भए पनि स्विकार्थें म । एकान्तको खोजी गर्ने क्रममा दिमागलाई चारैतिर दौडाएँ मैले । अन्ततः भेट्टाएँ- जेल । लेखनका लागि जेलभन्दा अर्को एकान्त र स्वतन्त्र ठाउँ देखिनँ मैले ।

त्यसैले एक दिन नजिकैको प्रहरी चौकीमा गएर इन्सपेक्टरसँग भनेँ- ‘मलाई जेलमा राखि दिनोस् ।’

‘किन ?’ सोध्यो इन्सपेक्टरले ।

‘म जेलमा बसेर उपन्यास लेख्न चाहन्छु । जेलमा बस्दा जागिर नखाईकन पेट भर्न पाइन्छ । त्यहाँ कसैले डिस्टर्ब पनि गर्दैन, त्यसैले ।’

‘यस्ता उडन्ते कुरा नगर्नोस्,’ उसले मलाई झपार्दै भन्यो- ‘तपाईँ सद्दे त हुनु हुन्छ ?’

‘म अहिलेसम्म सद्दे छु । तर उपन्यास लेख्न पाइनँ भने पागल हुन सक्छु ।’

उसले मानेन, पटक्कै मानेन । अन्ततः निराश भएर फर्किएँ म ।

बाटामा अनेक कुरा सोच्दै आएँ । अहिलेको जमानामा ऋषिमुनि जस्तो जङ्गल पसेर एकान्त खोज्नु सम्भव छैन । फेरि त्यहाँ पनि खानका लागि त केही गर्नै पर्छ । म चाहन्थेँ- केही नगरी खान पाइयोस् र निरन्तर लेखि रहन पाइयोस् । त्यसका लागि उपयुक्त ठाउँ जेल नै भएको निष्कर्ष निकालेँ मैले । तर जेलमा बस्नका लागि अपराध गर्नै पथ्र्यो ।

हो, जेलमा बस्नका लागि अपराध गर्नै पथ्र्यो ।

मिक्सचरमा फलफुल पिसेर जुस बनाएँ, अनि पत्नी र छोरालाई एक एक गिलास दिएँ । उनीहरूले जुस खाइ सकेपछि म प्रहरी चौकी गएँ । त्यही इन्सपेक्टर भेटियो ।

मैले खुसी हुँदै भनेँ- ‘इन्सपेक्टर साब ! अब त मलाई जेल हाल्नु हुन्छ होला नि ?’

उसले चकित हुँदै सोध्यो- ‘किन ?’

‘म मान्छे मारेर आउँदै छु,’ मैले मुसुमुसु हाँस्तै भनेँ ।

‘कहाँ ? कसलाई ?’ उसले आत्तिँदै सोध्यो ।

मसँगै घटना स्थल जान आग्रह गरेँ मैले ।

अरू दुईतिन जना प्रहरी सहित ऊ र म भ्यानमा चढ्यौँ, अनि मैले बताएको ठाउँतिर लाग्यौँ । कोठामा पुगेर हेर्दा पत्नी र छोरो मरि रहेका थिए ।

(रमेश पौडेलको उपन्यास ‘द सुप्रिम हृयुमन’को एक अंश)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in पुस्तक अंश and tagged , . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.