कथा : म पनि स्कुल जान पाउने भएँ रे !

~सुस्मिता नेपाल~

म पनि स्कुल जान पाउने भएँ रे ! मेरो शरीरभन्दा मेरो भावना जुरूक्क उठ्यो र मलाई हेर्यो । मानौ भावना ऐना हो, म भावनाको ऐनामा आफ्नो अनुहार हेर्न लजाइरहेकी थिएँ त्यतिबेला ।

स्कुल जान मेरो लागि के सम्भवको कुरा थियो र ? अहँ थिएन, यो कुरा मेरो लागि सम्भव थिएन । कतै मैले सपनामा त पाइला टेक्न खोजेकी थिइनँ ? कसरी जन्म दिने आमाको विश्वास नगरूँ मैले ? उहाँको अनुहारमा कुदेका खुसीका रेखाहरूसँग म पनि त कुदिरहेकी थिएँ नि ।

चौध वर्षपछि आमाको अनुहारमा कुदेका खुसीका रेखाहरू देख्दा यो मनमा नयाँ नयाँ आशाका किरणहरू जुरमुराएका थिए ।

कसरी बिर्सन सक्थेँ र म त्यो दिनलाई ? मेरो संसार थियो एउटा सानो कोठा । खाटमा बस्यो, सुत्यो । त्यही खाट नै मेरो जीवन थियो ।

एउटा ह्विलचियर थियो । ह्विलचियरले मलाई करूणाले हेरिरहन्थ्यो । तर म आफै ह्विलचियरमा बस्न सक्दिनथेँ । ह्विलचियरले पनि मलाई उठाएर राख्न सक्दैनथ्यो । त्यसमा बस्न मलाई अर्को मानिसको सहयोग चाहिन्थ्यो । ह्विलचियरमा बस्न म सधैँ अरूको सहयोगको बाटो हेरेर बस्थेँ ।

व्यस्त समयले सबैलाई बेरेको हुन्थ्यो । त्यसबाट कोही पनि सजिलै मुक्त हुन सक्दैनथे ।

कस्तो विडम्बना ! मलाई समयले बेरेको थिएन । तर म आफै चाहिँ समयको हरेक पलसँग बेरिरहेकी हुन्थेँ । खाना खान, दिशा पिसाब गर्न मैले अरूको समयलाई कुरेर बस्नु पर्थ्यो ।

आमाको अनुहारमा मैले मेरो आफ्नो संसारलाई हेर्थेँ । उहाँका सारा इच्छाहरू मेरै अपाङ्ग अवस्थामा उभिरहेका हुन्थे । एकछिन पनि थकाइ मार्न पाउँदैनथे । मेरो जन्म भएदेखि उहाँले आफ्नो व्यक्तित्वको विकाश गर्नै पाउनुभएन ।

त्यो दिन म टोलाइरहेकी थिएँ । एकै ठाउँमा कुजिएर बस्नु सजिलो कुरा थिएन । मलाई रातिदिन हेर्नु पर्ने आमाका कारूणिक क्षणहरूमा च्यातिनसम्म च्यातिएकी थिएँ म ।

झ्याल खुलै थियो । झ्यालको एउटा कुनाबाट घामको मधुरो प्रकाशले चियाइरहेको थियो । हावाले पर्दा हल्लिरहेको थियो । घामको मधुरो प्रकाशलाई मनका हातहरूले उठाएँ । झ्यालबाट बाहिर हेरेँ । आँखाहरू झ्यालबाटै हाम फाले र सडकमा छरिएका आवाजहरूसँगै मिसिए ।

म पनि हिँड्न सक्ने भए ती आवाजहरूसँग कति कुद्थेँ होला । मन नरमाइलो बन्दै गइरहेको थियो । हाम फालेका आँखाहरूलाई तानेँ । फेरि आकाशमा लगेर छाडिदिएँ ।

आकाश कतै निलो सफा थियो त कतै काला बादलहरूले ढाकिएको थियो । आफू बसेको ठाउँबाट हेर्दा आकाश पल्लो घरको कौसीमा टेक्न लागेकोजस्तो देखिन्थ्यो ।

मसँग खेल्ने साथीहरू भनेकै मेरा आफ्नै कल्पनाहरू थिए । म आकाशलाई छुन चाहन्थेँ । आकाशमा छरिएका बादलहरूलाई एकै ठाउँमा बटुल्न चाहन्थेँ । साच्चै मैले ती बादलहरूलाई एकै ठाउँमा बटुल्न सकेकी भए ………. कस्तो पो हुने थियो होला ? तिनै बादलका थुप्राहरूमाथि उफ्रिन पाए….. त्यस्तै कल्पनाहरूमा उठ्न खोज्दा पुर्लुक्कै खाटबाट खस्थेँ । अत्तालिँदै आमाले मलाई उठाउहुन्थ्यो । कसरी खसेकी भनेर सोध्नुहुन्थ्यो । आफूले सकेजति भन्थेँ । मैले भनेका आधा कुरा आमाले बुझ्नुहुन्थो भने आधा कुरा बुझ्न चाहेर पनि बुझ्न सक्नुहुन्नथ्यो । म भने आमाले भन्नुभएका सबै कुराहरू बुझ्थेँ ।

उहाँले मलाई खाटमा राख्नुहुन्थ्यो र फेरि आफ्नो काममा व्यस्त हुनुहुन्थ्यो ।

मलाई भाइ र बहिनीले थुप्रै खेलौनाहरू खेल्न छाडिदिन्थे । म ती खेलौनाहरूलाई टुलुटुलु हेरिरहन्थेँ । हातखुट्टा नचल्ने हुनाले म ती खेलौनाहरूलाई उठाउन त परै जाअोस् छुनसम्म पनि सक्दिनथेँ ।

उनीहरू स्कुलबाट फर्किएपछि मसँग खेल्न खूब मन पराउँथे । तर गृहकार्य थुप्रै हुने हुनाले उनीहरू पनि मबाट टाढै रहन बाध्य हुन्थेँ । कहिलेकाहीँ भने उनीहरू गृहकार्य मेरै अगाडि बसेर गर्थे । बिदाको समयमा मसँग केहीबेर रमाएर खेल्थे । त्यसैले म उनीहरूको बिदा कहिले हुन्छ भनेर सोचिरहन्थेँ ।

शून्य समयले अत्याएको बेलामा म आँसुका नदीहरूमा बग्थेँ । भाइ बहिनीले जस्तै म पनि खेल्न चाहन्थेँ । पढ्न चाहन्थेँ । कुद्न चाहन्थेँ । बाबाआमाको अगाडि बसेर सँगै खाना खान चाहन्थेँ ।

मैले खाने थाल बटुका, ग्लास छुट्टै थिए । म भाइबहिनीको जुठो मजाले खान्थेँ । तर मेरो जुठो उनीहरूले झुक्किएर खालान् कि भनेर बाबाआमा तर्सिनुहुन्थ्यो । त्यतिबेला भने म उनीहरूको संसारबाट टाढा भएको महसुस गर्थेँ । किन मलाई छुट्टै व्यवहार गरिएको होला भनेर सोचिरहन्थेँ ।

के मेरो यो अवस्था हुनुमा मेरो दोष थियो त ? मेरी आमाको दोष थियो त ? समयले मलाई यो मोडमा ल्याएर छाडिदियो । समयलाई हामीले केही गर्न सक्दैनथ्यौँ ।

भाइबहिनीलाई गर्ने व्यवहार र मलाई गर्ने व्यवहारमा भिन्नता देखेर मेरो मन कोपरिएर आउँथ्यो । कोपरिएको मनलाई बुझाउन खोज्दा मन मदेखि पर बसेर रून्थ्यो ।

घरमा आउने कुनैकुनै पाहुनाहरूले मलाई राम्रो व्यवहार गर्दैनथे । मैले केही पनि बुझ्दिन भनेर मेरै अगाडि यसो भन्थे- “पहिलो जुनीमा कति पाप गरिछे । त्यही पाप अहिले भोग्दै छे । आफूले त दु:ख पाई पाई हेर बाबुआमालाई पनि कति दु:ख दिएकी ! यस्ता सन्तान जन्मिनुभन्दा नजन्मिएकै बेश !”

उनीहरूले भनेको कुरा सबै त म बुझ्दिनथेँ । तर उनीहरूले घृणाले मलाई हेरेको बेलामा म निकै डराउँथेँ ।

नबुझे पनि “पहिलो जुनी” भन्ने शब्द मेरो अगाडि डरलाग्दो आकृति भएर उभिन्थ्यो । त्यसले मलाई चारैतिरबाट च्यातच्युत पारेर फालेको जस्तो लाग्थ्यो ।

आमाबुबाको माझमा थिएँ म । मामाघरका हजुरबा, हजुरआमा, मामा माइजू , सानीमा, मामाका छोराछोरीहरू सबैको माझमा थिएँ । आफन्तहरूका माझमा थिएँ। कस्तो विडम्बना ! सबैको माझमा भएर पनि म एक्लै थिएँ – नितान्त एक्लै ।

एकान्तको आँखामा उभिँदा उभिँदा म आफै एकान्त बन्दै बन्दै गइरहेकी थिएँ ।

कोठाको पश्चिमतिर झ्याल र दक्षिणतिर ढोका थियो । पूर्वतिर सिरानी फर्काएर एउटा सानो खाट राखिएको थियो । ढोकाकै छेउमा ह्वीलचियर राखिएको थियो । भाइबहिनीको कोठा भने माथि थियो – माथिल्लो तलामा । आमाबाबा कहिले माथि सुत्नुहुन्थ्यो त कहिले तलै । मलाई हेर्नका लागि एकजना दिदी राखिएको थियो । दिदी राति मेरै छेउको पल्लो कोठामा सुत्नुहुन्थ्यो । राति मलाई बेलाबेलामा हेर्न पनि आउनुहुन्थ्यो ।

बिहान सधैँ मेरोलागि आमाले दूध लिएर आउनुहुन्थ्यो । दूध पिउन मलाई निकै समय लाग्थ्यो । जति समय लागे पनि उहाँले कहिले पनि हतारो देखाउनुहुन्नथ्यो । म त गिलास उठाएर पिउन सक्दिनथेँ । मेरा अशक्त हातहरूको सहारा आमानै त बन्नुभएको थियो ।

भाइबहिनीहरू बिहानको समयमा झनै व्यस्त हुन्थे । मेरो मन पनि उनीहरूकै व्यस्ततामा हराउँथ्यो । कहिले कहिले उनीहरू सानातिना कुराहरूमा झगडा गर्थे । उनीहरूको झगडाले आमा दिक्क मान्नुहुन्थ्यो । बाबाले त बेसरी गाली पनि गर्नुहुन्थ्यो उनीहरूलाई । मलाई पनि झगडा गर्न मन लाग्थ्यो । आमाले मान्ने दिक्क अवस्थाले मलाई पनि घेरे हुन्थ्यो, बाबाको गाली ममाथि पनि वर्षिए हुन्थ्यो जस्तो लाग्थ्यो तर यी कुराहरू मबाट टाढा थिए, एकदमै टाढा । म यिनै कुरा हेरेर आफ्नो समय बिताउँथेँ ।

मलाई हेर्ने दिदीको नाम थियो – मीना। उहाँले आमालाई पनि धेरै काम सघाउनुहुन्थ्यो । सबैले उहाँलाई मीनू भन्थे । मलाई पनि मीनू दिदी भनेर बोलाउन मन लाग्थ्यो । बोलाउने कोशिस पनि गर्थेँ । मेरो आवाज पर परसम्म गुञ्जिन्थ्यो तर आवाजको अर्थ कसैले पनि बुझ्न सक्दैनथे ।

आमा व्यस्त हुनुभएको बेलामा मीनू दिदी भान्सामा काम गरिरहनुहुन्थ्यो । बिहानको समयमा उहाँलाई सास फेर्नै फुर्सद हुँदैनथ्यो । उहाँको व्यस्ततामा मलाई पनि भिज्न मन लाग्थ्यो । आमाको व्यस्ततामा, मीनू दिदीको व्यस्ततामा भिज्न खोज्ने मेरो मन मैसँग टाँसिन्थ्यो । मुटु गाँठैगाँठाले बेरिन थाल्थ्यो । आँखामा अनयासै आँसु भरिन थाल्थे ।

आमाबाबाले मेरो नाम स्मृति राख्नुभएको थियो । भाइको नाम संयोग र बहिनीको नाम सङ्गीता राख्नुभएको थियो । हामी तीनजना थियौँ । म ठूली छोरी थिएँ घरकी ।

भाइबहिनीहरू स्कुल जान ठीक परेको समयले मलाई सँधै सपनाको संसारमा पुर्याउँथ्यो । म पनि उनीहरूसँगै स्कुल जान ठिक्क परेकी हुन्थेँ । “बाई स्मृति दिदी” भन्ने उहनीहरूका शब्दहरूले यथार्थको जमिमा पछारिन पुग्थेँ । आफूलाई सकिनसकी उठाउँथेँ र “बाई” भन्थेँ । मैले बोलेको शब्द स्पष्ट त हुँदैनथ्यो । तर उनीहरूलाई मैले बोल्ने शब्दहरू सुन्ने बानी परिसकेको थियो ।

दिनभरि एक्लै हुन्थेँ । मीनू दिदी मेरो कोठामा पस्नुहुन्थ्यो । मेरो आवश्यकता अनुसार काम गर्नुहुन्थ्यो । मेरा हरेक कुराहरू उहाँले नै हेर्नुहुन्थ्यो । खाना खुवाउन भने खै किन हो आमा नै आउनुहुन्थ्यो । खाना खुवाउँदा मैले खान नसकेको देखेर आमा रूनुहुन्थ्यो । उहाँ रुँदा म उहाँको पीडालाई बुझ्थेँ । तर के गर्ने ? उहाँलाई सम्झाउन सक्ने क्षमता ममा थिएन । आँसुको जवाफ म पनि आँसुले नै दिन्थेँ ।

बाबा अफिसबाट फर्किएपछि पहिला मेरै कोठामा पस्नुहुन्थ्यो । मेरो टाउकोमा हात राखेर सोध्नुहुन्थ्यो, ‘छोरी तँलाई अहिले कस्तो छ ?’

म हाँस्थेँ । हाँस्दा मुखबाट र्याल तरर्र झर्थ्यो । म नजिकै राखिएको रूमालले बाबा मेरो र्याल पुछिदिनुहुन्थ्यो । टोलाउनुहुन्थ्यो । मलाई भन्नुहुन्थ्यो, ‘हेर, आज मैले एउटा राम्रो डक्टरसँग कुरा गरेको छु तेरो बारेमा । अब सबै कुरा राम्रो हुन्छ ।”

यी कुराहरू भन्दा शब्दहरू बाबाकै मनमा कताकता अल्झिएका हुन्थे । उहाँहरूले मेरो लागि हुन सक्ने सबै कुराहरू गरिसक्नुभएको थियो । तैपनि मलाई अझै राम्रो हुन्छ कि भनेर मनमा उब्जेका आशाहरूलाई सेलाउन दिनुभएको थिएन ।

घरमा मैले माया पाएकी थिएँ । रातोदिन सबैले मेरोलागि व्यस्त हुनु परेको थियो । म जन्मेदेखि आमाले आफ्ना सारा सपनाहरू मेरैलागि छाडिदिनुभएको थियो । यी कुराहरू कसैले नभने पनि म राम्रैसँग बुझ्थेँ ।

बाबा बेला-बेलामा विदेश जानुहुन्थ्यो । उहाँसँग विदेश जाने मौका आमाले पनि पाउनुहुन्थ्यो तर मेरोलागि ती मौकाहरू चुपचाप आमाकै मनभित्र टाँसिएर बस्थे । मेरो कारणले आमालाई कतै फर्किनै मिल्दैनथ्यो ।

दिउँसो आमालाई केही समय फुर्सद हुन्थ्यो । उहाँ मेरै छेउमा आएर बस्नुहुन्थ्यो । कहिले बुन्ने काम गर्नुहुन्थ्यो त कहिले राम्रा राम्रा किताबहरू पढ्ने गर्नुहुन्थ्यो । उहाँमा काम गर्ने उत्साह थियो । तर उहाँकै छोरी म चाहिँ केही गर्न सक्दिनथेँ । समयले मलाई केही गर्न नसक्ने बनाएको थियो ।

मेरो मन, मेरो माया उहाँ सँगै हुन्थे । म मेरो मनलाई र मायालाई आमाको अगाडि देखाउनै सक्दिनथेँ । उहाँले राम्रा-राम्रा स्वीटरहरू बुन्दा मलाई पनि बुन्न मन लाग्थ्यो । त्यसमा आफ्नै मनमा उब्जेका विभिन्न बुटाहरू थपिदिन मन लाग्थ्यो । आमाको हात मेरो मन भएर एकनास चलिरहेको हुन्थ्यो । आकार नभएका मेरा मनका थुप्रै बुटाहरू आमाले बुनिरहनुभएको स्वीटरमा बुनिन्थे ।

आमाले कथाहरू पढ्दा म पनि त्यस्तै आवाजमा कथाहरू पढ्न चाहन्थेँ । कोसिस गर्थेँ । तर सक्दिनथेँ । आफ्नो आवाज आफैभित्र हराउँदा निकै गाह्रो हुन्थ्यो मलाई । यो कुरा मैले आफ्नै आमालाई समेत व्यक्त गर्न सक्दिनथेँ । आमाले पढेका कथाका आवाजहरूमा म पनि अव्यक्त आवाजहरूसँगै यात्रा गरिरहेकी हुन्थेँ । ती कथाका आवाजहरूमा कतै समेटिन्थेँ त कतै नमजाले छुट्थेँ पनि ।

आमाले मलाई कथा सुनाउनु हुँदा कुनै कुनै शब्दको अर्थ बुझ्न सक्दिनथेँ म । ती शब्दका अर्थहरू सोध्न मन लाग्थ्यो तर सक्दिनथेँ । मेरो अनुहार मलिनो भएको बेलामा आमाले आफ्नै मनले सोचेर शब्दको अर्थ पनि बताइदिनुहुन्थ्यो । कुनै शब्द मैले बुझेका पर्थे भने कुनै शब्दहरू मैले नबुझेका पनि पर्थे । शब्दको अर्थ बुझ्नलाई पनि मलाई संयोग नै जुर्नु पर्थ्यो ।

समयले दिएको यस किसिमको अवस्थासँग सम्झौता गर्ने बानी परिसकेको थियो मलाई ।

जाडोको मौसम थियो । दिउँसो घरभित्रभन्दा घाममा बस्न रमाइलो हुन्थ्यो । न्यानो हुन्थ्यो त्यहाँ । मीनू दिदीले मलाई पनि ह्विलचियरमा राखेर बगैँचामा पुर्याइदिनुहुन्थ्यो ।

न्यानो घामको किरणले मेरा नचल्न हातगोडा तताउँथे । घामको न्यानो स्पर्शको अनुभवले बेरिनथेँ म ।

एकदिन मीनू दिदी सामान किन्नको लागि बजार जान ठिक पर्नुभयो । मलाई हातको इशाराले के ल्याइदिऊँ भनेर सोध्नुभयो । त्यसको जवाफमा मेरो टाउको मात्र हल्लियो । आमा खै के कामले होला भित्र पस्नुभयो । म एक्लै बाहिर बसिरहेकी थिएँ ।

जाडोले होला फूलहरूका अनुहारहरू पनि चाउरी परेका थिए । बिरुवाहरू पनि सुकेका थिए । अलि पर भने सागहरूको हरियोपन सप्रिएको थियो । आकाश भने नीलो अनुहार देखाएर मलाई नै हेरिरहेको थियो । म प्रकृतिको काखमा रमाइरहेकी थिएँ । त्योबेला मैले आफूलाई असक्त हुँ भनेर सोच्नै सकेकी थिइनँ ।

सानो सेतो कुकुर मजाले खेलिरहेको थियो । कुकुर खेलेको देखेर मेरो मन पनि रमाइरहेको थियो । कुकुरले एउटा कपडाको टुक्रालाई दुइवटा खुट्टाले च्यापेर दाँतले तानी तानी च्यातिरहेको थियो । त्यो कपडा नयाँ थियो । के थियो त्यो त मैले थाहा पाइनँ । तर कुकुरले त्यसरी कपडा च्यातेर खेलेको मैले कहिले पनि देखेकी थिइनँ । मलाई खूब रमाइलो लागिरहेको थियो ।

म पनि त्यही कुकुरको खेलाइसँग खेलिरहेकी रहिछु । मभित्र गुम्सिएका आवाजहरू नबुझिने भाषामा चारैतिर फैलिएछन् । आमा कुद्दै बाहिर आउनुभयो । मेरो आवाज पनि कुकुरको खेलाइसँगै खेलेको देखेर खुसी हुनुभयो । तर कुकुरले उहाँको नयाँ रूमाल च्यातेको देखेर कुकुरसित रिसाउनुभयो । मतिर फर्किएर भन्नुभयो, “स्मृति तैंले कुकुरले रूमाल च्यात्यो भन्नु पर्देन मलाई । के हेरेर बसिरहेकी तँ ।”

म तरङ तर्सिएँ, आमालाई त्यो क्षण के भएको होला भनेर । उहाँलाई थाहा थियो म राम्ररी बोल्न सक्दिनँ । मेरो आवाज त उहाँहरूले कहिले बुझ्नुहुन्थ्यो त कहिले बुझ्न सक्नुहुन्नथ्यो ।

एक्कासि मेरा आँखाहरू भरिए । आमा मेरो नजिकै आउनुभयो । मेरो टाउकोमा हात राख्नुभयो र भन्नुभयो, “म पनि कस्ती होला ! तैंले बोल्न नसक्ने कुरा थाहा हुँदाहुँदै पनि तँलाई नै गाली गरेछु छोरी । मन नदुखा है । तँलाई मैले मेरै हृदयभरि सङ्गालेर राखेकी छु । कुकुरले मेरो नयाँ रूमाल च्यातेको रिस मैले तँमाथि पो खन्याइछु । त्यो क्षण मैले तेरो बारेमा केही पनि सोच्न सकिनछु । धेरै दिनपछि तेरो अनुहारमा खुसी देखेँ । त्यही कारणले गर्दा मेरो मुखबाट त्यस किसिमका वाक्यहरू आफै फुटेछन् ।”

आमाको अनुहार हेरेँ । आँखाभरि आँसुको समुद्र देखेँ । उहाँले भन्नुभएका कुराहरूको जवाफ दिन त मन लागेको थियो तर कसरी ? मैले टाउको मात्र हल्लाएँ पीर नगर्नुस् भनेर । मेरा आँखाहरूबाट पनि आँसुका धारा बगे । उहाँले मलाई मायाले नरम रूमालले मेरो आँसु पुछिदिनुभयो । तर मैले उहाँको आँसु पुछ्न भने सकिनँ ।

आमाको यस किसिमको मायाले हरेक दिन नयाँ नयाँ कुराहरूको आँचलभित्र लुक्दै म समय भएर बगिरहेकी थिएँ ।

मध्य रातमा पानीको तिर्खा लाग्यो । सबै मस्तसँग सुतेका थिए । मन छटपटियो । कम्मरदेखि माथिको भाग अलिअलि चलमलायो । अोठमुख सुक्न थाले । आफूले सकेजति आवाजले सबैलाई उठाउन चाहेँ तर सफल भइनँ । तिर्खा लाग्दा लाग्दा रातले कहाँदेखि कहाँसम्म यात्रा गर्यो केही चालै पाउन सकिनँ । म त बेहोस भइछु ।

बिहानको उज्यालो छिर्नुभन्दा अगाडि नै मेरो कारणले घरमा अन्धकार छाएछ । मलाई बाबाले र आमाले अस्पताल लानुभएछ । अस्पतालमा के भएको हो भनेर डाक्टरले सोध्दा उहाँहरूले केही भन्नै सक्नुभएनछ । अस्पतालमा डाक्टरले औषधी गरेको धेरैबेरपछि मात्र मेरो होस आएछ । म त्यतिबेला धेरै कमजोर भइसकेकी रहिछु । केही दिन मैले अस्पतालमै बस्नु पर्ने भएछ ।

मलाई के भएको हो भन्ने कुरा थाहा थियो । राति पानी खान नपाएर यस्तो भएको हो भन्ने कुरा मलाई थाहा थियो । मलाई थाहा भएको कुरा पनि मैले त्यो समयमा भन्न सक्दै सकिनँ । म कति विवश थिएँ । सम्झदा पनि सारा शरिर निचोरिएर आउँथ्यो ।

घरको कोठाबाट एकैचोटि अस्पतालको बेडमा पुग्दा मनभित्र एक प्रकारको दु:खले चसचसी घोचिरहेको थियो ।

बिहानको दश बजेसकेको रहेछ । आमा घर जानुभएको थियो । बाबा मेरै छेउमा बस्नुभएको थियो । बाबाले मलाई एकोहोरो हेरिरहनुभएको थियो । उहाँको आँखामा आँसु टलपलटएको थियो । मैले उहाँको अनुहार हेर्नै सकिनँ । झ्यालबाट बाहिर हेरेँ ।

बाबाले मेरो निधारमा हात राख्नुभयो । मलिनो आवाजमा भन्नुभयो, “छोरी, हामी आमाबाबु भएर पनि तँलाई केही गर्न सकेनौँ । तँलाई के भएको हो भन्ने कुरा समेत थाहा पाएका छैनौं । गल्ती हाम्रै हो । तँलाई त्यसरी एक्लै कोठामा सुताउनुहुन्नथ्यो । त्यो कुरा थहा पाउँदा पाउँदै पनि हामीले तँलाई एक्लै सुतायौँ । मैले त मीनूले हेर्ली भनेर त्यति वास्ता गरिनँ । मीनूको पनि के दोष ! ऊ पनि दिनभरि काम गरेर थाक्छे । निदाइहोली । यतिका वर्ष तँलाई हेरेको, यति सानो कुरा समेत कसरी सोचेनछौँ । तेरी आमाले असाध्यै पीर गरेकी छे । अबदेखि तँलाई यसरी हामीले छाड्दैनौ है ! राति कति पीडा भयो होला हगि तँलाई ?”

रातको पीडा बाबाको मायाले भरिएका वाक्यहरूसँगै पखालियो । उहाँ त्यो दिन अफिस पनि जानुभएन । दिनभरि मैसित बस्नुभयो ।

आमाले बाबा र मेरोलागि खाना लिएर आउनुभयो । आमासँगै मीनू दिदी पनि आउनुभएको रहेछ । उहाँ मलाई देख्ने बित्तिकै रूनुभयो । उहाँलाई उहाँको कारणले म बिरामी भएको भन्ने लागेछ ।

मीनू दिदीले भन्नुभयो, “स्मृति अबदेखि म तिम्रै कोठामा सुत्छु । कठै ! कति दु:ख भयो होला तिमीलाई । अहिले कस्तो छ बा तिमीलाई ?”

आमा त्योबेला केही बोल्नुभएन । उहाँले मलाई एकोहोरो हेरिरहनुभएको थियो ।

चार दिनपछि डाक्टरले मलाई घर जाने अनुमति दिए । म धेरै कमजोर भइछु । डाक्टरको सल्लाह अनुसार मैले धेरै झोल कुराहरू पिउनु पर्ने भएछ । बिस्तारै-बिस्तारै मेरा हातगोडा पनि चलाउने तरिकाहरू डाक्टरले सिकाइदिए ।

मेरो शारीरिक अवस्थामा केही सुधार त आएन तर सबैको मायाले मेरो मन खुसीको समुद्रमा पौडी खेलिरहेको थियो ।

साँझको समयमा म आफ्नै घरभित्र पसेँ । भाइबहिनीहरू मेरो वरिपरि आएर बसे । दुवै मलाई हेर्दै रून थाले । म पनि उनीहरूसँगै रून थालेँ ।

मेरो कारणले सबैलाई दु:ख भएको थियो भन्ने कुरा मैले राम्ररी बुझेकी थिएँ । के गर्दा सबैलाई सुख हुन्छ होला भनेर धेरै बाटाहरूको कल्पना गरेँ । ती बाटाहरू त कल्पनामा रहे जहाँ कोही पनि हिँड्न सक्दैनथेँ मेरो त के कुरा !

रातमा धेरैबेरसम्म भाइबहिनीहरूले मलाई छाडेर कतै पनि गएनन् । त्यस दिनदेखि मीनू दिदी पनि मेरै कोठामा सुत्न थाल्नुभयो ।

सबैको मायाले मलाई चपक्क समातेको भए पनि मेरो आफ्नै पीडा भने मैसँग थियो । अचानक म जस्ताका लागि पनि पढ्ने स्कुल खुलेको छ रे भनेको सुन्दा मेरो मन खुसीले माथि माथि आकाशमा उड्न थाल्यो । म पनि स्कुल जान पाउने भएँ !

(श्रोत :- Onlinekhabar )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.