कथा : फिर्ता चाहियो

~राजेन्द्र थापा~Rajendra Thapa

मनिषाले डिभोर्सको पेपरमा दस्तखत गर्दै गरिन । पेपरसहित कैले को कैले को नातेदारहरुलाई फकाउन पठाइरहेको छ महेशले पनि लगातार । चारपटक च्यातिसकी डिभोर्स पेपर मनिषाले । तर पनि महेशले कोशिस छाडेको छैन । महेशसित अर्को विकल्पै पनि छैन । कान्छी सुस्मिता आइसकी । कान्छी आएपछि जेठी, न निल्नु न ओकल्नु !

सामाजिकरुपले महेशले परिवारहरुबिच भने सुस्मितालाई पत्नी स्थापित पनि गरिसक्यो । न त सुस्मिता नै सजिलै महेशलाई छाड्ने बिचारले पसेकी हो, यो जन्जालमा ! मनिषालाई पनि चिनेकी नै हो । झन्डै मर्नै लागेको महेसलाई मनिषाले नै पुनर्जीवन दिएको पनि थाहा थियो । लोग्नेस्वास्नीबिच कुनै समस्या या झगडा समेत छैन । तैपनि आई नै त हाली, सुस्मिता ! आइमाइहरुको समस्या नै यै । जानीजानी भुङ्ग्रामा हाम्फाल्ने !

पछि हट्ने विन्दुभन्दा धेरै अघि सुस्मिता पुगिसकेकी छे । त्यसैकारण आफन्तहरु दुवै स्वास्नी कायमै राख्ने विकल्पमा सम्झौता गराउन अभैm कोशिसमा छन्् । केही नलागे डिभोर्स ! क्या सजिलो महेशपट्टीकालाई ! मनिषापट्टीको अर्थ के र, महेशपट्टिकालाई !
एक महिनादेखि अन्त फ्ल्याट लिएर बसेका छन् महेश र सुस्मिता । मनिषाको सामुन्ने पर्ने आँट भने महेशले गर्न सकेको छैन । नम्वर देख्ने बित्तिकै फोन पनि काटिदिन्छे । बीचकाहरु मनिषालाई सहानुभूति देखाउँदै वास्तविकता स्वीकार्न सुझाव दिएकोदियै छन् ।

– गीताको फोन आयो । महेशको लगोंटियाकी स्वास्नी । मनिषाको पनि घनिष्ट दोस्त भन्दा फरक नपर्ने । गिताले पनि महेशले अर्की ल्याइसकेको रियलिटी स्वीकार भनी । कि दुवै स्वास्नीहरु दिदीबैनी भएर एकै घरमा बस्नु, कि दुइटा घर गरेर व्यवहार चलाउनु, तर महेशलाई नछोड्नु भन्ने सुझाव आयो, गीताको ।
– मनिषाले सिधै भनी, ‘उसो भए, तिम्रो पोइसित म पोइल आउँछु । अथवा तिमी आफ्नै घर बस । म तिम्रो पोइलाई यो घरमा जोइल ल्याउँछु । मसित तिम्रो पोइ कति मख्ख छ, तिम्लाई भनिरहनु परेन । तिमी के गर्छाै ? कि सङ्गै बसम् । मलाई बैनी स्वीकार्छौ ?’
– ‘तिमी बहुला भै सक्यौ । सन्की कुरा गर्छौ … ।’ गीता पड्की ।
– ‘हो गीता, अरुलाई यो औषधि र त्यो औषधि भनेर प्रेस्क्राइब गर्न सजिलो हुन्छ । तर आपूmलाई चोट नपरेसम्म मात्रै हो, गीता ।’ नरम स्वरले भनी मनिषाले । चडकेर के अर्थ ? उ स्पष्ट छे, त्यति सजिलै मुक्ति दिनेवाली छैन । गाँठो बाँधिसकेकी छे, के गर्ने भनेर । बीचकाहरुसित रिसाएर कुन चैँ पो रौँ झर्ने हो र ?
– ‘रामराम मात्र भन्न सकिन्छ । काँध थाप्न सकिन्न । उसो भे देऊ न त डिभोर्स, मनिषा । फ्रि हिम । जव उसको मन अरुसितै गइसकेको छ भने ?’ महेशहरु साथै बसेर गीतालाई फोन गर्न लगाएको थाहा पाउन गाह्रे परेन । खासखुस सुनिई रहेकै छ । आपूmमा आँट छैन । आपूm बिगार गर्ने । अनि सँधै अरुलाई अघि सार्ने बानी थाहा छँदैछ ।
– ‘ओ के, आइ विल फ्रि हिम । तर मेरो सामान फिर्ता चाहियो । म डिभोर्स गर्दिन्छु । एक हातसे लेना, दुसरा हातसे देना ।’ मनिषाले स्पष्ट भनी ।
– ‘ओ के, फेयर डिल । तिम्रो सामान फिर्ता गराउने जिम्मा हामी लिन्छौँ । के हो त त्यो फिर्ता चाहिएको सामान ?’ गीताको आवाजमा राहत झल्कियो । उसले सोची, त्यसै पनि डिभोर्स गर्ने भएपछि महेशले मनिषाको सामान राख्ने कुरै भएन । फिर्ता त दिइहाल्छ नि ।
– ‘उसैलाई था छ उसलाई मैले दिएको सामान । हो त्यै सामान फिर्ता चाहियो । भनिहालेँ नि, लेना देना बराबर ।’
– ‘थाड्ढ्स, मेरो भनाई मान्देकोमा । महेशसित कुरा गरेर चाँडै तिम्रो सामान फिर्ता गराउने प्रोमिस गर्छु । डोन्ट वोरी । जत्ति महङ्गो भए पनि फिर्ता दिनै पर्छ उसले । श्रीमतीको प्रेसस सामान त राख्न पाइएन नि, डिभोर्स नै हुने भएपछि त !’ गीता एक्साइटेड् । मनिषा कठोर हाँसो हाँस्छे र भन्छे मनमनै, गर्लास् मोरी फिर्ता । मनिषाभित्र बुल्बुलाइरहेकोे घिन र पलाइसकेको हिँस्रकताको छनक भने गीताले बुझ्न सकिन ।

००

अचानक भाउजू नमस्ते भन्दै नन्द पसेकीले मनिषाले गीतासितको वार्ता टुङ्ग्याई । नन्दको यो सवारी किन ? राम्ररी थाहा छ । नन्द सुशीलाका हातको फाइलभित्र फेरि पाँचौपटक टाइप गरिएको डिभोर्स पेपर छ । यो पनि थाहा छ, मनिषालाई ।

चिया कुकिजसित नन्द सुशीलाले डिभोर्स पेपर टेबुलमा राखी । सकभर यस्तो नहोस भन्ने चाहना सबको छ । तर यदि भाउज्यूले सम्झौतै नगर्ने अवस्था नै हो भने, ढिलोभन्दा बरु चाँडो आआफ्नो बाटो समात्नु बेस भन्ने सुझाव आयो, नन्दको । अर्थात अपराध दाजूले, सम्झौता चैँ भाउजूले ? प्रस्तावहरु भने सुशीला र गीताहरुमार्पmत ! अर्थात महिलाहरु नै पुरुषका ‘शशक्त मार्पmत’ !

– नन्दले पुरानो कुरा स्मरण गर्दै सहानुभूति देखाउन थाली, ‘भाउजू, मलाई झलझली याद छ । दादाको दुवै किड्नी लास्ट स्टेजमा थियो । दुवै किड्नीले डायलिसिस नथेग्ने अवस्थामा दादा भरेभोलीमा थे । मेसिनले मात्रै ज्यान चलाई राखेको थ्यो । यौटै रगतनाताको फेमिलीको कसैको पनि किडनी म्याच हुन्छ भने पनि हाम्रा रक्त नातेदार कोही निस्केनन्, किड्नी डोनेट गर्न । दादाको मृत्यु निश्चित थियो । माँ र मैले त माया नै मारिसकेको नि । माँले त दश दान समेत गर्ने सामानको व्यवस्था गर्न गणेशबाजेलाई भनिसकेको । तपार्इंले आफ्नो यौटा किड्नी देर नै त नि, दादाको ज्यान जोगियो । दादाको यो जीवन तपाईंले दिएकै जीवन हो । तर परिस्थिति नै … खै के भो, के भो यो परिस्थिति, भाउजू ? ’
– यति बेरसम्म चुप बसेकी मनिषाले अचानक मुख खोली, ‘हो कुरोको चुरो पनि यही परिस्थिति हो, नानी । अँ परिस्थिति ? मैले उन्लाई जीवन दिएँ, त्यो परिस्थिति ! बदलामा उन्ले मेरो जीवन लिए, यो परिस्थिति ! किन यो भो परिस्थिति ? खै मै बुझ्न सक्दिन यो परिस्थिति । नानीसित किन अप्ठेरो मान्नु ? यौटा किड्नी झिकेपछि आफ्नो शरिरबाट केही घटेकोजस्तो चेत आएकै थियो मलाई पनि । नआएको हैन । तर आफ्नै पतिसित किड्नी छ भन्ने अर्को चेत पनि थियो । आखिरमा समिपै त हो नि किडनी ! यही भनेर मन सम्हालेकै थिएँ । चाहना पुरै घटेको पनि साँचो हो । तर मन नलागे पनि मैले बेडमा उहाँलाई कहिले कमी गरिँन । न त हेरविचारमै कमी गरेँ । न त कैले रिसाएँ, न झगडै गरेँ, न घोचेँ । मैले के गरिन, नानी ? तैपनि किन यस्तो गर्नु भो ?’ आँखा भरिए पनि चुहिन दिइन मनिषाले ।
– ‘हो नि, सबै एकएक था छ हामीलाई । त्यसैले माँ बा सबै तपाईंकै साथ छम् । तपाईंजस्ती पत्नी पाउनु, भाग्गे हो दादाको । तर के अर्नु, भाउजू ? भै त सक्यो । किडनी दिएर एक पटक स्याक्रिफाइस गर्नु भो, फेरि अर्को एक स्याक्रिफाइस …।’
– ‘ओ के नानी, आइ आयम रेडी टू स्याक्रिफाइस अगेन । स्याक्रिफाइस जत्ति सबै आइमाईले मात्रै गर्नु पर्छ भन्नु हुन्छ भने । ओ के, गर्छु सेकेन्ड टाइम नि स्याक्रिफाइस मै नै । तर मलाई मेरो सामान फिर्ता चाहियो नि त । त्यो नि तुरुन्तै । नानीले मेरो सामान फिर्ता दिन भन्नु प¥यो, आफ्नो दादालाई ।’
– सुशीलाले खुसी हुँदै भनी, ‘त्यो त भाउजूको सामान कान्छी भाउजू भा ठाममा राख्न त हामी पनि दिन्नौं नि । दादासित मै मागेर ल्याइदिन्छु नि भाउजूको सामान । अनि के नि, त्यो फिर्ता माग्नु भाको सामान चैँ ?’
– सहजरुपले मनिषाले भनी, ‘मेरो दायाँ किड्नी ।’
– सुशीला आत्ती, ‘के रे ? के रे ? किड्नी ?’
– मनिषाले स्पष्टै दोहराई, ‘हो, मलाई मेरो किड्नी फिर्ता चाहियो । एक हातले किड्नी दिनु, अर्को हातले डिभोर्स पेपर लि जानु ।’
सुशीला वाल्ल परी, भाउजूको मुखमा हेरिरही । मनिषाको अनुहारमा भने अलमल थिएन ।
– फेरि मनिषाले दोहराई, ‘मलाई मेरो किडनी फिर्ता चाहियो । कुन हस्पितलमा कैले झिक्ने र मेरोमा हाल्ने फिक्स गरेर खवर पाऊँ । खर्च छैन भने, मैं तिरुँला । तर फिर्ता चाहियो, फिर्ता चाहियो, मेरो किडनी । आई वान्ट माई किडनी ब्याक !’ हिस्टेरिकजस्तो भई मनिषा । आत्तिई सुशीला ।
– मनिषा केही बेर मौन रही । फेरि भनी, ‘नानी, भन्नुस् त, तपाईँ पनि आइमाई । मेरो किडनीले नै सुस्मिताको उपस्थिति सहला त ओक्ष्यानमा ? कति पीडा होला त किडनीलाई, आम्मामामा… ! मलाई त अहिले सम्झँदै नि रिङ्टा पो लाग्छ भननन । आफ्नोसामुन्ने आफ्नै ओक्ष्यानमा आफ्नो लोग्ने अर्की आइमाईसंग ! उफ ! कसरी सहला विचरो मेरो किडनीले ? त्यसैले मेरो किडनी फिर्ता चाहियो । उसैकी स्वास्नी सुस्मिताको किड्नी झिकेर उसलाई हाल्दे भै हाल्छ । हुन त अर्काको कुरा मेरो चासोको भेन । तर मलाई भने मेरो सामान फिर्ता चाहियो । चाहियो भनेपछि चाहियो ! मलाई मेरो सामान फिर्ता चाहियो, नानी, लु ल्याइदिनु ।’

०००

माघ २१ २०७० सरस्वती पूजा |

(स्रोत : राजेन्द्र थापा ज्यू को फेसबुकबाट )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.