नाटक : राष्ट्रिय रुने कविगोष्ठी

~लव गाउँले~

-एउटा हलमा झण्डै सानोतिनो कुनै जात्रामा लाग्ने भीड देखिन्छ । बीचबीचमा ठेलमठेल, धक्कमधक्का चलिरहेको पनि देखिन्छ । हलको एकापट्ट कुनामा बार काउण्टर छ र त्यहाँ थरीथरीका पेय पदार्थ सजाइएका छन् । त्यसको ठीक माथितिर राष्ट्रिय रुने कवि गोष्ठिमा सहभागी बर्षिय कविहरूको सम्मानमा आयोजित स्वागत समारोह लेखिएको तूल छ । तूलको मुनिपट्टकिो भागमा रोएर मनको सबै मैलो फालौँ, पुरानो दिमागमा नयाँ बुद्धी हालौँ नारा पनि लेखिएको छ । हलमा एकनासले आमन्त्रितहरूको ओहोर-दोहोर भै नै रहेको छ । हलको एकातिर मेच, टेबलहरू सजाइएका छन् । उपस्थित कवि एवं अन्य पाहुनाहरू तँछाड-मछाड गर्दै डि्रङ्क र्सभ हुँदै गरेको काउण्टरमा झुत्तिएका देखिन्छन् ।)

 

दृश्य एक/टेबल एक

कवि एक : गजवै भो बा ! अहिलेसम्म संसारभरिमै यो रुने कविगोष्�� ीको आयोजना भएको थाहा छैन । हाँस्ने कविगोष्�� ीमा भाग लिएर एक/दर्र्ुइर्पल्ट हल त थर्काएकै हो ।

 

कवि दर्र्ुइर् :-सही थाप्दै) त्यै त, यस्तो कार्यक्रम त पहिलोपल्ट नै हो तर पनि आयोजकले यो राष्ट्रियस्तरमा भएको पहिलो कार्यक्रम भनेर प्रचार पनि गरेनन् !

 

कवि तीन :-वियर तान्दै) त्योभन्दा नि अचम्म त अर्को छ ! सहभागी कविहरूलाई सुन, हीरा, मोतीका गरगहना लाएर आउनुभनेको छ आइमाईहरू बिहामा गा’को जस्तो । कविहरू गरिब हुन्छन् भनेर सायद हुनेखाने देखाउन होला !

 

कवि चार :-चोरी औँला �� ड्याउँदै) तपाईंले विलकुलै सही बोल्नु भो । आयोजकको नामै हर्ेनुस् न लुटनदास करौडीमल ! मुर्म्बईका होलान् सायद ! -पर्दा)

 

 

दृश्य दुइ / टेबल दुइ

 

कुख्रे कवि :-सिङ्गै कुखुरा तान्दै) यो कार्यक्रम कविता साहित्यको इतिहासमा नौलो प्रयोग हुनसक्छ । -गिलास उचाल्दै) एउटा सुकेको लड्डु, झण्डै बूढीऔँला जत्रो केरा, भुँडी फुलाउने समोसा, दर्ुइटुक्रा निम्की खान कमलादीको एउटा साहित्यिक भवनमा त ज्यानै फाल्नु पथ्र्यो ! जे होस्, आयोजकले यो कार्यक्रम दिल फुकाएर आयोजना गरेका रहेछन् !

 

रुञ्चेकवि :मलाई त यो खानेभन्दा पनि कसरी रुने होला भन्ने कौतुहल बढी लागिरहेको छ !

 

जान्नेकवि :ओशो आश्रममा रुँदै, कराउँदै, उप|mँदै मनको मैलो हटाउँछन् भन्ने सुनेको थिएँ, सायद यहाँ पनि यस्तै होला !

 

आन्द्रेकवि :डेरामा कहिल्यै टन्न मासु दार्न पाइँदैन । सधैँ नगिचैको होटलमा पकाएको मासुको बास्ना सुँघेर खाइन्थ्यो । आज त मलाई -सिङ्गो कुखुरा ओल्टाइपल्र्टाई हर्ैर्दै) यो कुखुरा कताबाट टोकौँ कताबाट, त्यस्तो भइरहेछ !

 

ट्वाकेकवि : यो मासु मात्रै नटोकौँ

 

-वियरको गिलास उचाल्दै) गिलास पनि बोकौँ । -सँगैको कविको ढाडमा हात पुगेपछि) ओहो तेरो कोट त चिसै छ, नुहाएर आइस् कि क्या हो –

 

झुत्रेकवि :कहाँ नुहाएर आउनु ! आफूले जिन्दगीमा कहिल्यै सुट हाल्न सकेको हैन । छिमेकी धोवीको पसलबाट भाडामा ल्याएकोले सुकेकै छैन होला । -यत्तिकैमा वेटर प्रवेश गर्छ)

 

वेटर :यहाँहरू डिनरको लागि उ�� ्ने हो कि –

 

झुत्रेकवि :डिनरभन्दा पनि पुरस्कार के छ पुरस्कार – विदेश जाने टिकटको हल्ला त सुनियो तर डिटेलमा केही थाहा भएन ।

 

वेटर :किन र पुरस्कार जितेर अमेरिका पाल्नुहुने –

 

को�� ेकवि :कति नेपालमा मात्र गुम्सिरहनु । यस्सो एकपल्ट अमेरिका पनि त हर्ेनुपर्यो ।

 

वेटर :तपाईं कवि-लेखकहरूलाई अमेरिका प�� ाएर के गर्ने । आपmनो त कुरै छोडौँ, अर्काको परिवारसमेत बिगारी दिने !

 

जान्नेकवि :कसरी, कसरी –

 

वेटर :अस्ति एउटा साप्ताहिक पढ्नु भएन । एउटा कविले अर्काकी स्वास्नी अमेरिका लगेर दुवैका परिवार खत्तम भएको !

 

आन्द्रेकवि :आफू त पैसा नभएर अहिलेसम्म राँडै बसिरा’छु केको अर्काको परिवार बिगार्नु !

 

वेटर :अब केहीबेरमै कविगोष्�� ी सुरु हुन्छ । त्यसपछि पुरस्कार थाहा पाइ हालिन्छ नि । -नेपथ्यबाट सहभागी कविहरूलाई हलभित्र आइदिन अनुरोध भएपछि कविहरू �� ेलम�� ेल गर्दै हलतिर लाग्छन् ) । -पर्दा)

 

 

दृश्य तीन/भव्य मञ्च

 

-मधुर सङ्गीतसहित अत्याधुनिक प्रकाश व्यवस्था भएको हलमा सियोसमेत खोज्न मिल्ने उज्यालो देखिन्छ । आमन्त्रित बहुसङ्ख्यक कविलगायत अन्य पाहुनाहरू हलमा खचाखच देखिन्छन् । हात्तीको सुँढजस्तो पर्दा माथिमाथि बेरिँदा राष्ट्रिय रुने कविगोष्�� ीमा स्वागत लेखिएको तूल देखिन्छ । एक साइडमा एउटा पोडियम छ र पोडियमसँगै पोडेजस्तो लाग्ने एक व्यक्ति उद्घोषकको रूपमा उभिएको छ ।

 

उद्घोषक :राष्ट्रिय रुने कविगोष्�� ीमा भाग लिन पाल्नुभएका सम्पर्ूण्ा सम्मानित कविहरू एकैछिन मन्चमा जम्मा भइदिनुहोला । -कविहरू सामूहिक फोटो पहिले नै लिने होला भनेर धमाधम मन्चतिर लाग्छन् ।) आजको यो कार्यक्रम विश्व इतिहासमै नौलो छ । सायद यसले ‘गिनिज बुक अफ वर्ल्ड रर्ेकर्डस्’ कायम गर्न सक्छ । तपाईंहरूको यो भव्य सहभागिता देखेर हामी अत्यन्त दङ्ग छौँ । मदनकृष्ण-हरिवंशको हास्य कार्यक्रमलाई चुनौती दिने यो भीडलेे हामीलाई सफलताको सगरमाथा चढ्न सफल तुल्याउने विश्वास लिँदै म कार्यक्रम आयोजक श्रीलुटनप्रसाद करौडीमलजीलाई मञ्चमा आइदिन अनुरोध गर्दछु । -कविहरूमा बडो कौतुहल देखिन्छ) पान चपाउँदा चपाउँदा ओ�� मात्र हैन गाला र कानसमेत रातै भएको लुटनप्रसाद आसिन पालकी ल्याएर मञ्चमा बिसाइन्छ । पालकी बोक्ने काला न काला मुसतुण्डेहरू देखेपछि कविहरू एकछिन डराउँछन् । लुटनजी पालकीबाट उ�� ेर पिच्च थुक्न खोज्दा एउटा मुसतुण्डेले आफ्नो हात थाप्छ । लुटनजी सबै कविलाई हर्ेर्दै फनफनी रिँग्दै पहिलेकै कविछेउ आइ पुग्नुहुन्छ ।

 

लुटन : यहाँले मासु र वियर खानुभयो – कति जति मासु र कतिवटा वियर खानु भयो –

 

कवि : -सहजतासँग) त्यस्तै डेढ किलो कुखुरा र हाफ केस वियर खाएँ आयोजकज्यू !

 

लुटन : अनि वियरले लागेन –

 

कवि : जिन्दगीमा कविता लेख्दालेख्दा यति रुख्खिएछ, वियर त बालुवामा हालेको पानीजस्तै भैगयो !

 

लुटन : -अर्को कविसँग) यहाँको शुभनाम के होला –

 

कवि : चरणहरि !

 

लुटन : अँ त कवि चरणजी ! यहाँले कति कवयित्रीको चिर हरण गर्नुभएको छ अहिलेसम्म –

 

चरण : -आत्तिँदै) काँ हजुर पनि ! म त को�� ेकवि हुँ । को�� ाबाट मुस्किलले कार्यक्रममा मात्र आउँछु ।

 

लुटन : अनि कवयित्रीहरू देख्नै नहुने, किताब छपाउन लगाएर आफैँ प्रमुख अतिथि भई विमोचन गर्ने कवि को हो –

 

चरण : त्यो त ज्ञानप्रसाद हो ।

 

-हातले देखाउँदै) ऊ अँध्यारोमा पनि कालो गग लाएर उभिरा’छ ।

 

लुटन : -ज्ञानप्रसाद छेउ जाँदै) ज्ञानप्रसादजी, कवयित्रीहरूको खर्चमा प्रमुख अतिथि बनेर विमोचन गर्ने ज्ञान कसरी बटुल्नु भो –

 

ज्ञान : यो त मेरो खान्दानी पेसा नै हो नि हजुर !

 

लुटन : गुड ! अनि अमेरिकामा भाँडा माभmन गा’को भुइँफुट्टा कविलाई अमेरिका बसेर साहित्यको साधना मात्र गर्ने प्रश्न सोध्ने त्यो बेकुफ चाँयित्यिक पत्रकार कहाँ छ –

 

ज्ञान : -आर्श्चर्य मान्दै) साहित्यिक कि चाँयित्यिक –

 

लुटन : कपालमा चाँया धेरै हुनेलाई चाँयित्यिक भन्छन् !

 

ज्ञान : ए, त्यो त त्यै अमेरिका बस्ने भुइँफुट्टा कविले प�� ाएको डलर नक्कली भेटियो भनेर प्रहरीमा बयान दिँदैछ हजुर !

 

लुटन : त्यसको टाउकोको छाँया गयो –

 

ज्ञान : -एकछिन अलमलिन्छ)

 

लुटन : ए मैलेे छाँया भनेछु ! चायाँ, चायाँ –

 

ज्ञान : -सशङ्कित हुँदै) खै हजुर ! चाकडीमा माहिर छ, त्यसलेे त चायाँ मात्र हैन हजुर हाम्रो छायाँसमेत लग्लाजस्तो छ ।

 

लुटन : -गम खाँदै) हूँ.˜˜.. -धम्कीको भाषामा) कस-कसले केके लान सक्छन् म पनि हेरौँला !

 

-उद्घोषकलाई सम्बोधन गर्दै) उद्घोषकजी ! सधैँ राष्ट्रको लागि लेखेको भन्दै राष्ट्रले उनीहरूलाई कहिल्यै नहेरेको दाबी गर्ने यी अरा मेरो मतलव राष्ट्रिय कविहरूछेउ आजको हाम्रो कार्यक्रमको मकसद्को पोको फुकाइदेऊ । -लुटनजीले यति भन्नेबित्तिकै हलमा बत्ती भmयाप्प निभ्छ ।) हल बाहिर स्पिकरमा राष्ट्रको लागि मरिमेट्ने मर्ूधन्य कविहरूलाई हाम्रो स्वागत, हाम्रो स्वागत भन्ने गीतिमय सन्देश �� ूलो�� ूलो आवाजमा बज्न थाल्छ ।

 

उद्घोषक : -अँध्यारोमै) राष्ट्रको लागि लेखेको भनेर फुइँ लाउने राष्ट्रिय कविज्यूहरू ! -कविहरू डरले थरथर काँप्न थाल्छन्) र्सवप्रथम हलको ढोकाढोकातिर हेर्नोस् ।

 

-हलको सबै ढोकातिर पिलिक पिलक गरेर जिरो वाटको बत्ती बलेको देखिन्छ । त्यही प्रकाशमा हलको सबै ढोका बन्द देखिन्छन् र प्रत्येक ढोकामा टिलिलिल्ल तालु टल्किएका बाउन्सरहरू देखिन्छन् ।) कविहरू आत्तिएर यताउति दगर्ुन खोज्छन् । “खबरदार ! तपार्इंहरू कोही कतै उम्कन पाउनुहुन्न ! तपार्इंहरूसँग भएको गरगहना, घडी, पैसा एक(एक गरेर यो पालकीमा राख्नुहोला । मञ्चमा बत्तीको उज्यालोसँगसँगै लुटनजीको आगमनमा प्रयोग गरेको पालकी देखिन्छ । कविहरू व्हाँव्हाँ र च्याँच्याँ गर्दै ढोकातिर दगर्ुन खोज्दा काला बाउन्सरहरूले लखेट्दै ल्याउँछन् । अन्तत: कविहरू क्वाँक्वाँ रुँदै अरूसँग मागेर ल्याएका सुनका सिक्री, हीराका औँ�� ी, घडी, पैसा पालकीमा खसाल्न थाल्छन् । हल बाहिर स्पिकरमा राष्ट्रको लागि मरिमेट्ने मर्ूधन्य कविहरूलाई हाम्रो स्वागत, हाम्रो स्वागत भन्ने गीतिमय सन्देश �� ूलो�� ूलो आवाजमा एकनासले बजिरहन्छ । -पर्दा) -यसमा उल्लिखित पात्र, चरित्र र स्थान नितान्त काल्पनिक हुन् ( नाटककार)

(स्रोत : मधुपर्क)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नाटक and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.