लघुकथा : देशविनाको मान्छे

~रामचन्द्र खतिवडा~ramchandra-khatiwada

बौद्धमा एक हुल मान्छे नारा लगाइरहेका थिए । उनीहरू स्वतन्त्र तिब्बतको बारेमा आवाज उठाउँदै थिए । त्यो भीडको छेउमा उभिएर म दृश्य हेरिरहेको थिएँ ।

एउटा युवकले अचानक सोध्यो मलाई– “दाइ तपाईंको घर कहाँ हो ?”

“जोरपाटी ।” –भनेँ मैले ।

”अनि तपाईंको नि ?” –मैले पनि प्रश्न गरेँ ।

उसले भन्यो– “शरणार्थी हुँ दाइ म । शरणार्थीको देश हुन्छ र ? म देशविनाको मान्छे हुँ दाइ ” उसले फेरि भन्यो । ऊभित्र कति धेरै पीडा रहेछ ।

मैले सोचेँ– “देशभन्दा ठूलो अरू कुनै चीज नहुँदो रहेछ ।”

(स्रोत : सुरभि साहित्य प्रतिष्ठानद्वारा प्रकाशित रामचन्द्र खतिवडाको “दमिनी कान्छी” लघुकथा सङ्ग्रहबाट सभार)

This entry was posted in लघुकथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.