कविता : जिउँदो हुनुको पिडा

~शशीकला थापा सुब्बा~Shashi Thapa Subba

मैले सुने यसपालि
पहेलै भएर सुन्तलामा फल्यौ रे
मकैको जमरामा निस्क्यौ रे
धानको बालामा लहरायौ रे
खै मलाई धिक्कारयौ भन्ने
कतैबाट सुनिन
खै मलाई सरापेयौ भन्ने
कहीबाट आएन
तिमी विकट पहराहरुमा
मृत्युसंग लुकामारी गर्दै गर्दा
मा मलमलमा बस्ने रहर बोकेर
बिदेसिने तरखरमा थिए
त्यसैले तिम्रो पुकारहरु
नसुनेको हुनुपर्छ
मुटुछुने तिम्रो चित्कारहरुको
अनुभव नभएको हुनुपर्छ
अंह मैले थाहा पाइन
मेरो बिदाइमा तिमी रोएको
कसैले भनेनन् मलाई
तिमीले मलाई रोक्ने कोशिस गरेको
आज तिम्रो त्याग र बलिदानले
सिचेको धर्ती छाडिसकेको छु
तिमीले दिएको
रगतको रिन देखि
टाउको जोगाएर
भागिसकेको छु
तर मलाई तिम्रो मौन अभिव्यक्ति
ढिलो बुझेकोमा
औडाहा भएको छ
मूल्याङ्कनको तराजुमा
आफू हलुको भएपछि
कर्त्यब्यानिष्ठ तिमीदेखी
डाहा लागेकोछ
त्यसैले त यसपालिको चैतमा
तिमी गुरास भएर हास्दा
मलाई पोलेको छ
फेरी पनि तिमी चुप लाग्दा
मलाई घोचेको छ
आजभोली त मलाई
यस्तो लाग्न थालेको छ
म जिउदो हुनुको पिडा बोकेर
ओझेलमा परेको बेला
तिमी सहिदको उपनाम पाएर
देशको कुनाकुनामा
विस्तार भएको छौ
आफ्नो स्वरूपदेखि संतुस्त तिमी
मेरो क्रीतिम सास फेराइको उपहास गर्दै
इतिहासका पानाहरूमा हासिरहेको छौ

नोट -ज-जसले देशको निमित्त आफ्नो ज्यानको आहुति दिए उनै ज्ञात अज्ञात महान सहिदहरुलाई समर्पण.
हाल : लण्डन

(स्रोत : रचनाकारको फेसबुकबाट सभार)

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.